Oto jest dziejów lokomotywa
Ten trudny proces tak się odbywa.
Najpierw powoli, jak gdyby niechcący
Funduje kobietom wybuchy gorąca.

Już ledwo sapię, już ledwo żyję,
Pot mi się leje z głowy na szyję.
I poty te nocne podstępnie funduje
Płaczliwość, kłótliwość i rozpacz króluje.
I usnąć nie możesz, bezsenność i łzy,
Nie możesz uwierzyć – ta w lustrze to ty?
Nie patrzeć na zmarszczki, odrosty i plamy
Już pieszczot nie chcemy, choć jeszcze kochamy.

Potem podstępnie, jak grom z zaskoczenia
Katuje nas ciało i wszystko się zmienia.
I siku, i siku, i siku wciąż pędzisz
I myślisz, że zdążysz, naturę zwyciężysz.
Celulit, zadyszka i wszystko ci szkodzi,
A ostrość widzenia i pamięć zawodzi.
A ty jak na złość wciąż młoda się czujesz
Pazury przylepiasz, felery tuszujesz.

Buch – jak gorąco, gorąco, buch, buch.
By fałdy zniknęły potrzebny jest ruch.
I piekło, ćwiczenia, wymachy raz, dwa!
I noga najwyżej, jak tylko się da.
I walczysz z nadwagą, i zmarszczki prostujesz
I stawy cię bolą, odrosty farbujesz.
Odrosty, odrosty, odrosty, tak, tak
I plamy na rękach usiane jak mak.

A życie przyspiesza i gna coraz prędzej.
I trzeba w urodę pchać dużo pieniędzy.
I botox, kolagen, masaże klap, klap,
Nie możesz, nie możesz doliczyć się strat.
W salonach piękności iluzje kupujesz,
Naciągasz, ujędrniasz, podnosisz, tuszujesz.

A na co? A po co to cały ten kram?
Co sprawia, że lecę, że pędzę, że gnam?
I ciągniesz to życie jak lokomotywa.
Już myślisz, że koniec, a zmian wciąż przybywa.
A dokąd, a dokąd, a dokąd tak gnasz?
Bo chcemy, musimy zatrzymać swój czas.
A po co to, po co to, po co to tak?
Już młodość odchodzi i trafia cię szlag.
Czy kiedyś myślałaś, że skończy się tak to to,
Jak to to? Tak to to... tak to to...tak to to...